AĞAÇ EV SOHBETLERİ 158

 

Ağaç ev sohbetlerinin bu haftaki konusu akkurttaha.blogspot.com tarafından belirlendi.Sohbet konusu şöyle ;

"Çocukluğunuza dair neler hatırlıyorsunuz?  Nasıl bir çocuktunuz?

Efendim her ne kadar sessiz, sakin, içe kapanık, ürkek gibi genel bir çerçeve içinde olsam da günün sonunda aksi bir çok icraatın içinde olmayı da bir şekilde becerebilmiş bir çocuktum. Özlemiyor değilim hani :)

Annem, çocukları çok seven ama torunu olmayan komşu teyze sizi misafir etmek istediği zaman sizi oraya gönderince "aferin kızıma koltuğa nasıl oturttuysam tüm misafirlik boyunca  oyuncak bebek gibi öylece kaldı" iltifatları aldığımı  ve diğer çocuklar gibi evi talan etmediğim için maşallahlar aldığımı söyler.  Tabi bu kadar güccük hallerimi bilmiyorum ama bildiğim zamanlarda da sahiden kimsenin evini karıştırıp dağıtmadım, aferin bana :)

Keşfetme merakım bildim bileli dipdiri , özellikle farklı yerler ve şehirleri. Her ne kadar bu merak duygumu tatmin edebilmiş değilsem de yeni sokaklar ve mahalleler keşfedeceğim diye birkaç kez kaybolmuş, evin yolunu nadiren  bulmuş hatta polis arabasına binip eve gelmenin cakasını satarken sonrasında ise anne baba karşısında ne yapacağım  şincik korkusunu da tatmayı ihmal etmemişim. Çok kayboldum yahu, yazık benim çocukluğuma :(

Yapacağım dediğim şeyin peşine düşmüş illa ki oldurabilmiş bir çocuktum. Çekingen de olsam kendimi bir şekilde er meydanına atmaktan geri durmazdım. Tüm sınıfların katıldığı ortak okul müsameresinde(şiir) koroda iken inatla( biraz da şansla)  solo tek kız olmak, okul gezisinde yer almayacak olsam da sabahın erken saatinde gurubun içine katılıp öğretmenim ben de varım işte demek, tüm sınıf ses etmez iken inatla parmak kaldırıp hocaya zorla beni sözlü sınava al baskısı kurmak , tek soru  restine  pilavdan dönenin kaşığı kırılsın edasıyla rest çekmek , tek bir kavga dahi etmemiş olmama rağmen hakkımda ileri geri konuşan kişiyi okulda arayıp tarayıp hesap sormaya çalışmak gibi envai çeşit işler. Büyürken hayat en çok bu yönümü törpüledi ya, işte en çok ona üzülüyorum :( 

Herkesin içinde dans etmeye utanan ama evde son ses müzik ile dans etmediği günü olmayan, bağıra çağıra şarkı söyleyen, herkesin içinde şarkı söylemeye utandığı için okul korosunun daimi üyesi olmuş olan bir çocuktum bi de. Köyde,  dağ başı nasılsa deyip kendimi salıverdim ama bütün köye ifşa etmişim kendimi. Dağların çok güzel eko yaptığını insanların geri dönüşleri ile öğreniverdim :)

Tavşan gibi uyumak denilen her ne ise ve nasıl bir şey ise , işte o benim en bilinen özellliğim idi.Hatta resmim bile çekilmiş benden izinsiz :)   tekli koltukta ellerimi başımın altına almış, koltuğun kenarına başımı yaslamış, ayaklarımı karnıma kadar çekip cenin pozisyonu almış bir fotoğrafım var :) Geniş ve rahat yatmak yerine , o tekli koltuğa yamulup yatmak gibi bir huy edinmişim, ki hatırlıyorum bu huyumu :) ve bir de ..ki kesinlikle tavsiye etmiyorum, yere otururken bacakları yana açıp oturmak, W oturuşu. Bağımlılık gibi bir şey ve kolay vazgeçilebilen bir davranış değil ne yazık ki. Çektiğim bel ağrılarını bu oturuşa bağlıyorum :(

Doktorculuk en çok oynadığım ve meşhur olduğum oyundu , bittabii ki doktor bendim, meşhurluk oradan.  Kuzenlerimin parmaklarındaki yaraların üstüne çamaşır mandalı takıyor, yetinmiyor üstüne bir de elimle sıkıyor, sonra mandalı çıkarıp krem sürüyor ve sonra kontrole gel deyip gönderiyordum. Hayır ben tuhafmışım o kesin :) benim kuzenler niye elim acıyor diye kaçmadılar yahu :)   

Şimdik ben de hatıra çok,  yaz yaz bitmez, bundan sebep burada bırakayım ben 

aboneyim abone :)