AĞAÇ EV SOHBETLERİ 95

 

Merhabalar Blogcum.

Görüşmeyeli iyisindir umarım.

Ben bu aralar kafaya takma sanatını kusursuz bir şekilde icra ediyorum. Seneler önceki bir söz, aylar önceki saniyelik bir bakış,  yoldan geçerken rastlaştığım ve hayatımın sonuna kadar rastlaşmayacağım insanlar ile kesişen ufacık bir anıyı ve bunlar gibi saçma sapan birçok şeyi hatırlıyor, gün aşırı kendime eziyetin ve işkencenin bin türlüsünü yaşatıyorum. İnsan kendine niye yapar ki bunu :(

Neyse...

Bu haftanın sohbet konusunu sadevederin şu şekilde belirledi;

"Hangi ülkeleri kendinize yakın hissediyorsunuz veya seviyorsunuz? Hangi ülkelerin filmlerini, müziklerini, dizilerini, kitaplarını kendinize yakın hissediyorsunuz veya seviyorsunuz?"

Başlamadan önce yakın hissetme konusuna bir parantez açmak istiyorum.

Birkaç gün önce tv de zap yaparken bir maç müsabakasına denk geldim ve kardeşim "abla duuur"  diye pek bi cengaver atıldı ortaya. Bir şey kupası, finali artık her neyse o başlamış :) Maç var ama ortada bir gariplik var. Oyun durmuş, ne olduğunu anlamaya çalıştık. Sonra bir takımın oyuncularını gördük, halka yapmışlar. Sonra yakın planda , o halkanın arasında ki boşluklardan hareketlerinden kalp masajı yaptığı anlaşılan biri. Kamera bir tribündeki insanlara , bir sahanın içinde ki futbolculara dönüyordu. Sanırım 5 dk kadar izledik. Hangi ülkeler yarışıyordu bilmiyorum. O tribündeki onca insan ile birlikte üzülmüş ve göz yaşı döküyordum. Yakınlık denilen şey aynı frekansta kurduğun duygu yoldaşlığından başka bir şey değil.

Şimdi sorulara dönecek olursam ;

Keşke ülkeler ve insanları hakkında gerçek bilgi sahibi olabilseydim. Dünyalı vatandaşlar nasıl bilmiyorum :) Böyle uzaktan görüp, bilip, duyduklarım doğru mu onu da bilmiyorum çünkü algıların hüküm sürdüğü bir çağda yaşıyoruz. Her şey algı :( 

Amerikan kültürü diye bir şey senelerdir var, maruz kalmayanda yok gibi. Kahramanlarını, tarzlarını, yaşam biçimlerini , her anlamda aldık her şeyimize uyguladık. Buradan bakınca en yakınımızmış gibi duruyor hiçbir yakınlığımız ve benzerliğimiz olmamasına rağmen. Ağlanacak halimiz var, cidden :(

Hint Filmlerine bir zamanlar bi hayli sarmıştım. İzlediklerimin çoğunu da sevmiştim.Filmler samimi ve naifti. Bizde ki yeşilçam filmleri gibi. O filmlerde duyduğum şarkılar da , sesler de çok çok güzel. Filmlerde ki bu hal ister istemez  ülkeye karşı sempati ve yakınlık hissi doğuruyor. Fakat daha sonra bu ilgim, gerçekte nasıllar kısmına döndü. Biraz ülkeye dair haberler okumak bakış açısını değiştirdi haliyle.

Kore Dizileri en çok izlediğim yabancı dizilerden.Tür olarak dram, romantik drama ağırlıklı. Hal bu olunca sempatik geliyorlar. Ayakkabıyı çıkarıp eve girmek, erkeklerin beyaz çorap giymesi :), aile büyüklerine ve üyelerine sevgi , hürmet,saygı göstermek gibi hoş ve kültürce benzeştiğimiz yanlarımız var gibi geliyor. Hoş bizim kültür, hala bildiğim kültür mü emin değilim .Saygı denilen şeyin biz de pek esamesi okunmuyor da artık.

Kitaplar hususunda hala deneyimlemediğim pek çok kültür var ama okuduklarımdan açık ara Rus Edebiyatı önde. Klasiklerini okuyunca bunlar aynı biz demeden alamıyorum kendimi. Aynı ezilmişlik, aynı ötelenmişlik , aynı sosyal adaletsizlik.

Müziğe gelince, müzik ülkesi olmayan tek şeydir .Bu yüzden kulağıma, gönlüme, ruh halime uyan her melodi bana yakın olan ve sevdiğimdir. İlk sıraya kendi müziğimizi koyabilirim ama :) hatta yetinmeyip birkaç örnek de ekleyeyim.

Kazım Koyuncu - ayrılık şarkısı

Ayşenur Kolivar - da im yusuf orti

Dilan Top - era gule

Nurettin rençber- eski yara

Zeki Müren - gözlerin doğuyor gecelerime

Melihat Gülses - gamzedeyim deva bulmam

bu daha gider, bırakayım burada :)