YAPRAĞIN KADERİ

Penceremden görünen kurumuş yaprağa takılıyor gözlerim farkında olmadan. Otururken, evde dolanıp  pencerenin önünden geçerken, bir şeyler ile meşgul olurken farkında olmadan seyre dalmış buluyorum kendimi. Akasya ağacı yapraklarını çoktan döktü. Açıkta kalan kuru dallarının çekiciliği de yok artık. Parmakla sayılabilecek birkaç yaprak var sadece üzerinde. Yapraklar hacmini kaybetmiş, koyu kahverengi siyaha çalıyor neredeyse. Yediği rüzgar ve yağmur fazlaca hırpalamış olmalı zira görünürde ki şeye yaprak demek haksızlık gibi geliyor. Yine de bu pörsümüş ve mecalsiz kalmış olan şey gözlerimi üstünde gezdirmeyi ve zihnimi meşgul etmeyi beceriyor, etrafta yapraklarını üzerinde taşıyan ve sonbahar renklerine bürünmüş olan ağaçlara inat hem de. 

Hayatla, insanlarla veya kendimle mi bağ kurmaya çalışıyorum , bilmiyorum. Fakat, inatla pes etmeyen ve hayata tutunan bu birkaç kuru yaprağa bakıp birçok cümleyi film şeridi gibi içimden geçiriyor, tüm cesaret ve özgürlük şarkılarını ona ithaf ediyordum. Orada öylece duran  ve ona tutunan dalın varlığını hatırlayana kadar. Bilmiyor muydum , haberdar değil miydim o varlıktan ? değil elbet ama niye görmezden geliyordum ? Neden farkına varmak , hem de bilinen şeyi, zaman alıyordu.

O dal ona tutunmuş olmasa yaprak yine de asılı kalır mıydı? Rahatsız ediyor bu soru zira yüklediğim anlamların gerçekle örtüşüp örtüşmediği muamma. Gerçeğin bakış açısına göre konumlanabileceği ise tam bir facia. Niye o dalın varlığının iyi hissettirmediği sorusu dalın varlığından daha çok rahatsız ediyor. Hayatın hangi tarafında yer aldığımız ya da  hangi tarafında yer almayı arzuladığımız sorusunun sandığımız kadar kuvvetli bir güce sahip olup olmadığı konusunun , yüklediğimiz anlamlar ve gerçekler arasında bir katma değeri var mıdır ki?