SİZ VE ŞAKALARINIZ

 

Ne garip; insanın eşyaları da, hatıraları gibi yıllar boyunca birikiyor. Sonra bir yığın ayrıntı, ne bileyim, koltuklar, perdeler, karyola, kitaplık, çalar saat, çaydanlık, dantel örtüler, abajur, aynalı mektup kutusu tek tek kayboluyor. Ama hatıralar hep kalıyor.

Bana perde işlerdi peri, aşık bir eve asmamı dileyerek. nasıl da güzel işlerdi, nasıl da yanık , tutkulu, aşk dolu. Bir kar başlardı sonra, öğle ile akşam arasındaki o sakin zamanlarda. Lokma lokma dökülürdü denize. Deniz yutardı karları. Genç kız yüzümü hatırlardım. Aşksız , hülyasız ,boş yüzümü. hep siyah ayakkabılarımla solgun halimi. inceydi kaşlarım, toz gibiydi neredeyse, yüzümse şeffaf, beyaz. Bir siluet gibiydim, hep öyle kaldım. Siyah ayakkabılı bir gölge.

Eh, dedim sonra, resim asılmayan duvarlar, istediğin zaman açamayacağın bir pencere sana yeter. Ne istedin ki hayattan şimdiye kadar ? Ama istiyordum Samim Bey. Kokum sinmiş bir koltuğu, bozuk da olsa yıllarını benimle geçirmiş bir radyoyu, Peri'nin dostluğunu istiyordum. Bütün bunlar neyi anlatırsa bir insana, yaşandığı belli bir hayat adına, onları istiyordum.

Denize bakan odada otururken Peri'yle, camlar buz tutardı kışın. Peri'nin hediyesi perdelerimin karanfilleri şenlendirirdi camları." Ah abla, dilerim aşık bir eve asarsın" demişti. Hiç asamadım.Hiç aşık olmadım. Sanki olsam ne çıkardı? Böyle kocaman bir binanın küçücük odasında , hep kurallara uymuş ve hiç aşık olmamış biri olarak son günlerimi geçireceğime, aşktan ölseydim ne çıkardı?

-AYFER TUNÇ-

Kasvetli bir gün, savuşturmaya çalıştığım ama pek de maharetli olamadığım can sıkıcı düşünceler üzerine okuduğum bu kısa öykü bana moda tabirle şunu söyletti ; öyle ölmem füze at.

Kuvvetli bir kalem, etkileyici ve farkındalık yaratan bir öykü. Elimin altında seçme hikayeler olan bir kitap var, rastgele oradan seçip okudum. Ayfer Tunç ile ilk tanışmam da böyle derin ve iz bırakan türden oldu.