PUSLU KITALAR ATLASI - KİTAP

KİTABIN ARKA KAPAĞINDAN 

Yeniçeriler kapıyı zorlarken Uzun İhsan Efendi hala malum konuyu düşünüyor fakat işin içinden bir türlü çıkamıyordu...

"Rendekâr doğru mu söylüyor? Düşünüyorum,öyleyse varım.Oldukça makul.Fakat bundan tam tersi bir sonuç,varolmadığım,bir düş olduğum sonucu da çıkar.Düşünen bir adamı düşünüyorum.Düşündüğümü bildiğim için,ben varım.Düşündüğümü bildiğim için,düşlediğim bu adamın da varolduğunu biliyorum.Böylece o da benim kadar gerçek oluyor.Bundan sonrası çok daha hüzünlü bir sonuca varıyor.Düşündüğünü düşündüğüm bu adamın beni düşlediğini düşlüyorum.Öyleyse gerçek olan biri beni düşlüyor.O gerçek ,ben ise bir düş oluyorum."

Kapı kırıldığında Uzun İhsan Efendi kitabı kapadı.Az sonra başına geleceklere aldırmadan kafasından şunları geçirdi:

"Dünya bir düştür.Evet,Dünya..Ah!Evet,dünya bir masaldır."





KİTAP HAKKINDA

Kitap hakkında fazlasıyla olumlu yorum ve övgü dolu sözler okumuştum.Diyeceğim kesinlikle hakkında söylenilenleri fazlasıyla hak ediyor .

Kurgulanan hikayeye, karakterlerin yollarının birbirleriyle kesişme biçimlerine, her birinin hikayesine , hepsinden öte yazarın hayal dünyasının genişliğine hayran olmamak elde değil.Akıcı ,yormayan, yer yer sorduğu sorularda okuyucuya "yoksa?" dedirterek  kendi bulunduğu mekanı ufak çaplı sorgulatan :), bu işin sonu nereye gidecek diye sürekli merak ettiren, masalsı kısımlarına "çocuk muyuz yahu" sözünü bile dedirtmeyen:)  çok acayip bir kitap. Şimdiye dek okumuş olduklarımdan farklı,ayrı bir kulvarda yer alan kitap oldu.Yazarın diğer kitaplarını da okumak şart oldu artık:) Sözün özü fazlasıyla beğendim.




ALTI ÇİZİLİ SATIRLAR

Diz üstü çöküp aynaya baktı ve orada kendi aksi yerine oğlu Bünyamin'in yüzünü gördü. Kendi kendine , "Düş görüyorum" dedi. "Düş gördüğümden şüphe edemem. Düş görüyorum, öyleyse ben varım.Varım ama ben kimim?"

"Sana olan sevgim biricik oğlumu tehlikeye atmama engel oluyor. Ama bilmek ve şahit olmak en büyük mutluluktur. Macera ise büyük bir ibadettir; çünkü O'nun eserini tanımanın başka bir yolu olduğunu görebilmiş değilim. Kendi payıma ben, dünyayı rüyalarımla keşfetmeye çalıştım. Bu yeterince cesur olamadığımın bir göstergesi olabilir. Aynı hatayı senin de yapmana yol açmak istemiyorum. Sana izin veriyorum, git. Git ve benim göremediklerimi gör, benim dokunamadıklarıma dokun, sevemediklerimi sev ve hatta, bu babanın çekmeye cesaret edemediği acıları çek. Dünyadan ve onun binbir halinden korkma."

Bu dünyada insanların korktuğu tek şey ,öğrenmekti. Acıyı, susuzluğu, açlığı ve üzüntüyü öğrenmek onların uykularını kaçırıyor, bu yüzden daha rahat döşeklere, daha leziz yemeklere ve daha neşeli dostlara sığınıyorlardı. Dünyaya olan kayıtsızlıkları bazen o kerteye varıyordu ki , kendilerine altın ve gümüşten, zevk ve safadan, lezzet ve şehvetten bir âlem kurup, keder ve ızdırap fikirlerinin kafalarına girmelerine izin vermiyorlardı.

Yaşanılanlar, görülenler ve öğrenilenler  ne kadar acı olursa olsun , macera insanoğlu için büyük bir nimetti. Çünkü dünyadaki en büyük mutluluk , bu Dünya'nın şahidi olmaktı.