YUSUF İLE ZÜLEYHA - KİTAP

KİTAP HAKKINDA

Kitabın arka kapağından;

"Nasıl herkese duyurayım da sesimi diyeyim : Bu anlattığınız ben değilim, ben bu anlattığınız değilim. Yusuf'u ben nasıl yerim ? Ben Yusuf'u nasıl yerim? "

Sözün bu kısmına gelince kurt ,nemli gözlerinden boncuk gibi yaşlar dökülmeye başladı.Gri tüylerle kaplı göğsü, ön ayakları ıslandı.Bir ah çekti derinden derine. Islak burnu daha bir ıslandı. Ve devam etti:

Ben şimdi adımı nasıl temize çıkarayım, alnıma sürülen bu kapkara lekeyi neyle, nasıl yıkayayım? Öyle bir leke ki değil bana, yeter kıyametin kopacağı güne değin gelip geçecek tüm torunlarıma.

"Tek muradım, bütün yaradılmışların sahibi olan tanrım , bu ayıpla yaşatmasın beniYa alsın yeni doğmuş bütün kurt yavrularıyla birlikte canımı, kurt neslinin dalı yaprağı burada kesilsin, ya da adımı temize çıksın."

***

Yazar,Yusuf ile Züleyha'nın hikayesini almış,kendi gönlünden bu hikayeyi dile dökmüş.Bu dile döküşte hikayenin içinde olan her şeye ses olmaya çalışmış,Kuyuya,kurda,aynaya bile. Bu detayların dile getirilme olayını sevdiğimi söyleyebilirim, farklı bir bakış açısı oldu benim için. Metinleri de şiirsel bir hava ile yazmaya gayret etmiş.Bu gayreti yer yer okuma azmimi yitirmeme ve metin üzerinde kopuşlar yaşamama sebep oldu . 

ALTI ÇİZİLİ SATIRLAR

Yusuf da on bir kardeşi kadar evlat bana.

Neyleyim ki Yusuf'tan fazlası var Yusuf'ta.

Potifar'a göre Züleyha üç hece.Sarayın dar koridorlarında sınırsız bir güzellik.Bir görüntü ele güne,bir iktidar sağlaması.Potifar, Mısır'ın en güzel kızının kocası.Potifar en nadide elmasın sahibi.Ama o kadar,sadece o kadar.

Züleyha ,bir uzun name; Potifar'ın okuması yazması yoktu.

Züleyha üç soru, beş soru, on soru; yanlış yoktu, ama Potifar'ın cevap kağıdı boştu.

Bir şerbet Züleyha yaz gününün en harlı yerinde, serin, çok serin; Potifar'ın elinde ki kadeh Züleyha'yı almıyordu.

Bir garip denklik ki eşit işaretinin anlamı yok.

Bir toplama işareti ki sağlaması yok.

Potifar ehramların derinliğinde ki yalancı kapı.

Dadının sezgisini ve uyarısını duymamıştı,Züleyha yanılmıştı.

Züleyha bir güzel çocuk, Züleyha bir güzel kadın.Biri Mısır'ın Züleyha'sı ,biri Ken'an'ın mahı. Birbirine yazgılı.Ama bu ilk karşılaşmada ne Yusuf Züleyha'yı tanıdı uyanıp da ezel hatırasının bilişinden ,ne de Züleyha alnına bırakılmış çizgilerin gösterdiği resimle bu çocuk güzelliği arasında bir bağlantı kurabildi.

Züleyha ,Yusuf'a bir mektuba başlayınca.Yusuf diye başladı,Yusuf diye bitirdi.Gördü ki hitaptan öteye geçemedi.Anladı ki aşkın namesinde ser-nameden öte kelam yok.Ve Züleyha'nın lügatinde Yusuf'tan öte sözcük yok.

ben ,Yusuf,sınanmış bir kalbin sahibiyim

şöyle buyur, bu kalp senin efendim

şimdi ben, Yusuf, tut ki Mısır'a azizim,efendiyim

boynumda ki künyede hala vasfım yazılı: Züleyha'ya köleyim.