AĞAÇ EV SOHBETLERİ 104

 

Ağaç Ev Sohbetlerinin bu haftaki konusu Manxcat / Kuyruksuz Kedi tarafından şu şekilde belirlendi;

"Hayattaki en büyük korkunuz nedir? Başınıza gelince uykularınızı kaçıran bir şey var mı?

İlk olarak her fani gibi ölüm korkusu geldi aklıma. İnançlı bir insanım.Ölüm ile hiçbirşeyin bitmediğine aksine asıl her şeyin yeni başladığına, artık hiçbir şeyin geri dönüşünün mümkün olmadığına ,hesap-kitap-cennet-cehennem gerçeğinin içinde olunacağına dair olan inanç.  Rabbimin merhametinin her şeyin üzerinde olduğuna inanmanın verdiği güven, günahlarımın ağırlığının  altında ezilmenin verdiği suçluluk ölüm korkusunun temelinde olan şey. Genel olarak  ölüm korkusunu insanın zapturapt altına alması lazım , aksi halde hayat normal seyrinden çıkar, Bazı anlarda zorlandığımı söylemeliyim ama yine de iyi idare ediyorum galiba :)

Blog sahibesi " bir şeyler yapma şansımız olan basit şeylerden bahsedelim" deyince yazısının dipnotunda , her  insanın ilk 5'e koyacağı banko cevapları  köşeye bırakıp,  kişisel olan blogumda en kişisel yazımı klavyeye almaya karar verdim:)

Sanırım , aynada gördüğüm kişi ya gerçek değilse ? korkusu. Hiç felsefik taraflara girmeden somut şeyler üzerinden dem vuracağım.

Belli bir düzeni, korunaklı bir alanı, eğrisi, doğrusu, yanlışı belli ve hayatında sürprizlere yer olmayan bir yaşam diye kendimi özetlemem mümkün. Net insan mı diyorlar :) öyle bir şey işte. Korunaklı fanusumu hem büyük bir nimet sayıyor hem de yer yer hayat karşısında savunmasız kıldığı hissine bürünüp homurdanıyorum. Sevdiğim bir söz var ; " Kimse , sınanmadığı günahın masumu değildir " diye. Düşünce ve duygu dünyamı şekillendiren ve beni ben yapan şeyler, sınanmadıklarım ile sınanmaya başladığı  zaman sırtımda kuvvet olup beni diri mi tutar yoksa ayağıma çelme olup beni yere mi çalar ?  Uzaktan ahkam kesenler konumuna düşmek, davulun sesini uzaktan hoş işitmek  korkutucu geliyor.

Her şey insanlar için, hastalık da sağlık da. 30'lu yaşlarıma daha girmeden bir sağlık sorunu ile hastaneye müraacat etmiş, doktorun söylemleri ile çokça paniklemiş ve daha yaşım kaç benim diye sitem eder bulmuştum kendimi. Doktorda boşu boşuna korkutmuş beni. Çok kısa sürmüştü bu hal ama kurduğum bu cümle ve o saniyelik sitem , seneler geçmesine rağmen hala huzursuz eder, hala aklıma geldikçe uykularımı kaçırır .Köşeye koyup unutamam da üstelik.

Yine oldukça uzun vakitler önce , yolda giderken uzaktan biri yere düşüp yığıldı. Uzaktık ama olup biten belliydi ve çokta insan yoktu etrafta. Dikilip kaldım olduğum yerde, hatta adımlarımı daha da yavaşlattım. Korktum mu, inanmadım mı , benden uzak olsun fikrine mi girdim bilmiyorum, sonra etrafta görünen bir iki kişi daha vardı. Onlar bana kıyasla daha yakın sayılırlardı. Benzer tepkiler onlarda da vardı. Sonra adam yerden yavaş yavaş kalktı, etrafına gelen birkaç adam su vermeye çalışıyordu falan. Bu da hatırladıkça uykumu kaçıran ve unutması mümkün olmayan hatıram. Bu ayıp ömrüm boyunca yeter bana sanırım.

Daha bilinçsizdim, duyarsızdım gibi savunmalar ufacık su serpmiyor yüreğime. Ve yine, gelip karşıma dikilip zihnimde dönüp duruyor o cümle.

- Kimse , sınanmadığı günahın masumu değildir .

Böyle işte :(