HATIRALARDAN BİR YAPRAK DÜŞTÜ

Henüz okula başlamamıştım. Bir akrabamızı ziyarete gitmiştik. Çocukluk ya , kardeşim ve kuzenlerim ile sokakta oynarken bir anlaşmazlığa düştük. Sonra da işi kaçma-kovalamaca oyununa çevirdik. Bütün gücünle koşup kaçıyorsun ve bu iş çok keyifliydi:) Üstelik en hızlı koşan (ya da kaçan :) ) diye de tescilleniyorsun. Bulunduğumuz yerin yokuş olması sebebi ile hızımda da ciddi bir artış var elbet ve ben bu hale aldanıp, arkama hiç bakmadan koşmaya devam ettim. Sonra ya yoruldum ya da aklıma dank etti, işte orası muamma. Durdum ve arkama baktım. Arkamda ne kardeşim ne de kuzenlerim var, bulunduğum yer ise gittiğimiz yerden çok farklı. Etraf kalabalık ama çok korktuğumu hatırlıyorum .Önüme baktım ve koşmaya devam ettim, sanki ne kadar çok koşarsam bildiğim sokaklara o kadar çabuk ulaşacakmışım gibi. Sokaklar belli bir yerden sonra ayrılıyor tabi ,ben de rastgele bir sağa bir sola doğru yönümü çevirip devam ediyorum koşmaya.


Nihayet dar sokaklardan çıkıp ferah bir caddeye ulaştım. Arabaların geçişine aldırmadan kendimi karşımda duran parka attım. Evimiz parka yakın bir yerdeydi ama bu park hiç tanıdık gelmedi. Bir müddet yürüdükten sonra bizim mahallede oturan iki çocuk gördüm .Benden büyüklerdi, kim olduklarını bilmiyordum ,bildiğim tek şey o çocuklar ile aynı mahallede oturuyordum. Kolay kolay yaklaşamadım yanlarına, çekingen bir çocuktum ama onlardan uzağa da gitmedim, nasıl olsa döneceklerdi eve. Ben de peşlerinden gidecektim. 

Parkın karşısında küçük bir kahvehane vardı. Masaları kaldırımın üzerine konulmuş, insanlar güneşli havanın altında oturuyordu. Bir tane yaşlı amca vardı, masadan kalkıp yanıma geldi. Halimden ,tavrımdan, bir başıma oluşumdan durumu fark etmiş .Bana adımı, nerede oturduğumu falan soruyor. Sorularına cevap verebildim mi hatırlamıyorum ama ısrarla o iki çocuğu gösterip "onlarla aynı mahallede oturuyorum" diyordum. Yaşlı amca elimden tuttu ve o çocukların yanına götürdü. Durumu anlatıyor, nerede oturuyorlarsa oraya gidelim diyordu ama çocuklar hiç oralı olmadı, umursamadılar  bile. Birkaç kez söyleyince, çocuklar da yön gösterdi sanırım . Elimi sıkı sıkıya tuttu amca ve parkın içinde bir yöne doğru yürümeye başladık.

Bir müddet yürüdük ve sonra gördüm ki kendi parkıma yetişmişim. Meğer annem bizi hep belirli bir alana getiriyormuş ve ondan öteye hiç götürmemiş. Arada binalar olunca da ben oynayıp eğlendiğimiz alanı fark edememişim. O andan itibaren ben de büyük bir heyecan ,biraz da korku tabi. Anneme ne söyleyecektim? Israrla yaşlı amcaya ;

- ben burayı hatırlıyorum, burayı biliyorum ,artık evime gidebilirim

diyordum ama amca hiç beni dinlemedi, Evime çok az bir mesafe kaldı, ben yine  ısrarla söyleniyorum;

-amca biliyorum burayı giderim artık  ben

o da ben gibi ısrarlı, bırakmıyor. Yaşı da baya vardı amcanın  ,yavaş yavaş yürüyordu. Oysa kahvehane de ondan çok daha dinç ve genç duran amcalar da vardı.

Mahalleye yaklaştık. Kapımızın önünde annem, halam, komşular .Beni aramışlar, eve dönmüşümdür belki diye gelip bakmışlar. Yeniden arayışa çıkacakları sırada yetişmişiz biz yanlarına.

-Amca bak annem orada ,giderim ben yanına ,bırak artık elimi


diye söylüyorum ama amca hala "olmaz ,beraber gideceğiz" diyor. Kapımızın önüne kadar geldik, Anneme teslim etti beni, ondan sonra elimi bıraktı ve gitti. Annem kızmadı bana, düşündüğüm gibi olmadı. Ben de tüm korkularımdan ve heyecanımdan arınmış, mutlu olmuştum .Bir de sarılmıştım sıkı sıkı anneme. Bir daha böyle bir şey yapmak mı? Söz konusu bile olamaz :) Bu şekilde yapmadım ama çok kayboldum be blogcum.Bir kısmında kardeşim de vardı.Evde iki çocuk, ikisi de yok.Annem ve babamı çok üzüp, yollara düşürmüşüm.Bazen düşünüyorum, içe dönük ve haddinden fazla mesafeli insanlara yaklaşımımın ardında tüm bu kayboluşlar olabilir mi ?
 

Dediğim gibi oldukça yaşlıydı o amca, vefat etmiştir muhtemelen. Allah mekanını cennet etsin, Kaybolan ,zor duruma düşen her savunmasız çocuğun karşısına da böyle iyi yürekli, yardımsever insanlar çıksın inşallah. (amin)